Vrijdag 24 januari, de tweede week zit erop.Vandaag grondboringen voor PFAS-controle. Wat we al wisten wordt nog eens bevestigd: hele, hele vette klei!

Terwijl ik het beeld nog even goed vastzet, breekt Matthé achter het terras ‘even’ op. En wat doen die koperen staafjes toch tegen de gevel van de keuken? De vorige bewoners bieden opheldering: mieren houden niet van koper, en zo houd je dus het terras miervrij.

Aan het eind van de dag zijn de contouren in de voortuin goed te zien. Wij zijn enthousiast! Wico en zijn team kunnen met een tevreden gevoel het weekend in.

Het beeld van Ids Willemsma heeft een nieuwe plek gekregen. Wij denken: veel beter zo!

Vandaag was de laatste dag van stagiair Peter. De traditie is dat er dan getrakteerd wordt. Geweldig: zijn moeder kwam tussen de middag een pan warme gehaktballen brengen.

Er werden ook nog wat bollen gered van de graafmachine.

Dag 6 alweer, de tijd vliegt. En wat is er al veel veranderd. In de voortuin beginnen de contouren van parkeerplaats en paden duidelijk te worden. De drainage is gelegd, de vijver dicht.

Achter het huis gaat het nu ook snel. Bijna alle terrassen zijn opgenomen, de taxushaag is verwijderd en Matthé en ik hebben vandaag de Aucuba-klus af gekregen. Kun je nagaan hoeveel er stond, we zijn anderhalve dag bezig geweest met terugsnoeien. We hebben zo’n 20 jonge struiken elders in de tuin opgekuild, zodat morgen de frees erdoor kan om alle oude stronken te verwijderen.

En wat een ruimte opent zich nu in de tuin! We waren bang dat we (te) veel privacy zouden kwijt raken, maar dat valt erg mee, zeker ook omdat er nog flink wat groen aangeplant gaat worden de komende tijd. En gelukkig voelen de vogels zich ook nog thuis: de hele middag werd ik omringd door groepen mussen, die echt de lente in hun bol hebben. Geen wonder: vanmiddag was het zó zacht, dat de koffiebreak buiten gehouden werd!

Ook Wicca heeft een paar uur genoten van het buiten zijn. Zo af en toe keek ze even op uit haar middagslaapje, als een opzichter die de boel in de gaten houdt.

Week 2 van de renovatie. Terwijl Wico Alkema en zijn team druk bezig met de hard-landscaping in de voortuin en rondom het huis, nemen Matthé en ik het terugsnoeien van de Aucuba achterin voor onze rekening. Opeens hebben we een nog (veel) grotere tuin! De takkenril is een paar decimeter hoger na vandaag.

Ook namen we afscheid van de stobbe van de monumentale paardenkastanje die ooit in de achtertuin heeft gestaan. De frees maakte er korte metten mee. Blijft jammer dat deze boom enige jaren terug is doodgegaan.

Vandaag was Carrie Preston hier om met Wico Alkema de uitwerking van het tuinontwerp in de praktijk te toetsen. Hier en daar werd een paaltje verzet, maar in grote lijnen klopt alles. Terwijl het een grote modderboel is, zien we nu al hoeveel ruimtelijker de tuin wordt. Interessant om te beleven dat ideeën tot zo’n passende uitwerking leiden!

Inmiddels is het beeld los van zijn oude plek. Het krijgt een minder prominente plaats in de nieuwe tuin, maar het blijft wel zichtbaar vanaf de weg. Zo doen we recht aan waar het ooit voor bedoeld was: meer kunst op privéterrein, maar zichtbaar voor iedereen.

Er was ook tijd om met Carrie een eerste aanzet te maken voor beplanting van de verschillende borders. Heerlijk, wij bloeien daar nu al helemaal van op!

Eén beeld zegt alles over deze dag: nat, natter, nats. Hulde aan de mannen die desondanks gewoon doorwerken!

Met de tekening bij de hand wordt in hoog tempo gewerkt aan het vernieuwen van de oprit. En het gat van de vijver wordt gevuld met grond van elders in de tuin. Ook het uitgraven van de Rhodo’s vordert.

Een impressie van dag 1 van de aanleg van de nieuwe tuin. Eerst nog met een zonnetje, maar in de loop van de middag begon het (weer!) te regenen. Maar het woord ‘aanmodderen’ is zeker niet op zijn plaats. Wico Alkema en zijn team verstaan hun vak!

De dag start met een laatste briefing met een kop koffie/thee erbij. Ik maak nog gauw een paar foto’s van de huidige situatie. Om later nog eens terug te kijken.

Ik ben helemaal opgewonden: eindelijk gaat het gebeuren! Toen we besloten De Pullenhof in Schalkwijk te verlaten, was dat met de wens (of beter gezegd: eis) dat Matthé en ik nog één keer samen een nieuw tuinproject zouden starten. We zijn nog steeds ontzettend blij dat we in Ternaard de plek gevonden hebben waar dat kan. We prijzen ons gelukkig met de samenwerking met Carrie Preston. WE hebben haar creativiteit hard nodig om onze ideale tuin te realiseren. Dat we Wico en zijn team gevonden hebben om ons de ondersteunen bij de realisatie is een lot uit de loterij. Wico heeft eerder bij vrienden van ons in Veenwouden de tuin gedaan. En van begin af aan is er een klik, al was het maar omdat hij net als wij gek is van oude fruitbomen. Naast het aanleggen van de nieuwe tuin levert Wico vanzelfsprekend dus ook de prachtige appels en peren die we voor de boomgaard hebben uitgezocht.

Dat Wico ons goed aanvoelt, blijkt wel als het eerste dat onder handen wordt genomen de door ons zo verfoeide vijver is. Weg ermee!

Hieronder een impressie van de andere werkzaamheden vandaag: het uitzetten van het ontwerp. Beplanting mét lint mag blijven (een enkele Hortensia en een hele grote Rozemarijn), zónder lint wordt verwijderd. Voor de Rhodo’s is gelukkig in een andere tuin een plek gevonden.

In 2005 verscheen het boek 419 x Friesland. Hierin beschrijft Peter Karstkarel alle dorpen in deze provincie. Bij elk dorp zijn foto’s van zijn hand opgenomen. Bij het stukje over Ternaard is de monumentale iep in de voortuin van de voormalige pastorie (nu ons huis) te zien. Deze boom is rond 1868 geplant, op basis van het toenmalige tuinontwerp van Gerrit Vlaskamp. Helaas moest de iep gekapt worden toen hij bleek aangetast door de iepenziekte. Zijn plek is lange tijd leeg gebleven. Maar daarin komt verandering: eind deze maand planten we hier weer een solitaire boom. Geen iep maar een Nyssa sylvatica. We hebben bij Boomkwekerij Ebben een prachtexemplaar uitgezocht dat hopelijk een paar honderd jaar meegaat.

Van verschillende kanten worden we erop gewezen dat we een risico nemen. Een Nyssa is wellicht niet bestand tegen de harde zeewind en/of de zeeklei waarop hij wordt geplant en het is misschien niet nat genoeg hier.

Wij hebben er alle vertrouwen in: we hebben met Carrie Preston en Thijs Dolders (onze adviseur bij Kwekerij Ebben) langdurig gezocht naar bomen die passen bij onze situatie. Een Nyssa kan zeewind hebben (en we wonen in de kom van het dorp, niet op de dijk), de grond is hier prima en vochtig is het ook, de boom is juist uitgezocht omdat het terrein aan de natte kant is.

Maar hoe dan ook blijft het planten van een nieuwe boom natuurlijk spannend. Het kan ook mislukken. Toch hebben wij er bewust voor gekozen een experiment aan te gaan, in plaats van te kiezen voor het gangbare assortiment voor deze plek (rode beuk of plataan bijvoorbeeld). De tuin is niet meer die uit 1868 en er komt geen reconstructie. We vinden het om die reden juist passend om te putten uit plantmateriaal dat in die tijd nog onvoldoende bekendheid genoot om te worden aangeplant. We gaan het zien!

Een beeld van onze huidige voortuin. Weliswaar enigszins vertekend, maar wat een armoe qua beplanting. Een heerlijk vooruitzicht dus dat veel gras binnenkort plaats maakt voor hagen, bomen en borders. Ook de vijver gaat eruit. Niet erg: rondom en achter het huis is water genoeg. We hopen met een meer diverse beplanting meer vogels en andere dieren te trekken. Sinds we regelmatig voeren neemt het aantal mezen, mussen en merels toe. Ook specht, roodborst, boomkruiper en winterkoning komen foerageren. En ik zie regelmatig kerkuilen cirkelen rond de kerktoren als ik ’s ochtends vroeg de hond uitlaat. Zou toch mooi zijn als die hun intrek nemen op het zoldertje van onze berging – we hebben al een kast geplaatst.