Met Carrie Preston werken we aan een nieuw tuinontwerp. We vinden dat ons huis meer interessant groen verdient (en nodig heeft) dan er nu is. Zo vind ik 6 strekkende meter Persicaria bistorta bij de voordeur wel wat teveel van het goede. Wat we zeker niet gaan veranderen, zijn de mooie strips langs de borders. Erg leuk hoe de varens zich daarin nestelen.
Op één plek in de achtertuin, tegen het huis, bloeit een grote groep knalrode klaprozen. De bloemen zijn natuurlijk een feest, maar ik vind de knoppen en de uitgebloeide planten ook erg mooi.
Deze gladiolen kreeg ik vorig jaar van een collega – die ze weer had uit Great Dixter. Hij kreeg ze mee bij een bezoek in de tijd dat de grote Christopher Lloyd nog leefde. Ze hadden op De Pullenhof nog geen definitieve plek gekregen en stonden nog in een pot. En dus zijn ze meeverhuisd naar Ternaard. Ook hier staan ze nog niet op een definitieve plek, maar dat komt wel. Ik ben blij dat ze de verhuizing goed hebben doorstaan en zo rijk bloeien! Nu ik binnenkort afscheid neem van mijn baan, vormen ze een dierbare herinnering aan een mooie tijd.
Wat een leuke verrassing: Hieracium aurantiacum – Oranje havikskruid. Altijd al op mijn verlanglijstje en hier in grote groepen in ons ‘gazon’. De plant is van onder tot boven stevig behaard, wat een prachtig beeld oplevert bij tegenlicht. Niet inheems, maar inmiddels op verschillende plaatsen verwilderd. Wat wil je ook: deze planten kunnen zich op wel drie manieren vermeerderen! Door zaad (à la het neefje, de paardenbloem), door wortelstokken én door stolonen. Dit zijn bovengrondse uitlopers die wortelen waar ze de grond raken.
Tussen de iepenhaag en de waterkant bloeit het Fluitekruid uitbundig. Na de bloei maaien we dit stuk om al te veel uitzaaien te voorkomen (en om wat gemakkelijker langs de heg te kunnen, dat spreekt voor zich).
Al vanaf de eerste tekenen van de lente barst het in de tuin van de lieveheersbeestjes. Bij het minste sprankje zon clusteren ze samen op plantenresten van vorig jaar die zijn blijven staan. In huis zitten ze ook. Met zijn allen op de ramen: ‘Wij willen naar buiten!’ Natuurlijk worden ze door ons op hun wenken bediend en krijgen ze een lift de buitenlucht in.
Een tuinplan is er nog niet. We gebruiken dit voorjaar om de tuin een beetje te leren kennen. Veel struiken zijn heel erg groot geworden (en dus kaal van onderen) en bramen overwoekeren de boel. We zijn veel met de snoei- en de takkenschaar in de tuin te vinden! Dan komen er ook mooie bloemen tevoorschijn.
Zo ontdekken we achter het prieel, na het terugsnoeien van de klapbessen (Symphoricarpos), een wit bloeiende struik. Lijkt op kamperfoelie, een Deutzia misschien? Helemaal achterin staat een enorme Kolkwitzia. Centimetersdikke bramen hebben we eruit geknipt zodat de bloemen zichtbaar worden.
Er is goed te zien dat de boomgaard vroeger verder naar achteren doorliep en dat in de loop van de tijd de struiken zijn opgerukt. De oude appelboom krijgt geen lucht meer. De Kolkwitzia bloeit op de voorgrond. Overal zaailingen van esdoorn! Maar gelukkig ook een Judaspenning.
Op de laatste foto denken wij Viburnum rhytidophyllum. Ook hier veel ‘indringers” verwijderd (esdoorns , maar ook vlier en wilg). Veel gele bladeren, maar de bloei is overvloedig en hij loopt ook mooi uit.
Onze nieuwe tuin biedt meer dan genoeg uitdagingen. Een hele spannende vinden we het terugdringen (of beter gezegd: uitbannen!) van de Japanse Duizendknoop. Inmiddels hebben we vier groeihaarden gevonden, waarvan twee al aardig omvangrijk zijn. Na intensief overleg met Harry Kloosterman van Weed Free Services (gespecialiseerd in de bestrijding van deze exoot) pakken we het rigoureus aan. Volgende week woensdag worden de ergste plekken afgegraven, het afval wordt apart vernietigd. Ter voorbereiding maken wij deze plekken toegankelijk, door opgeschoten esdoorns en vlier vast terug te snoeien (wel eerst checken hoe het met de vogelnestjes zit natuurlijk!).
