De eerste bollen in de ril komen in bloei: bij deze krokussen was het label van de zak gevallen. Ik denk Crocus ‘Cream Beauty’. De eerste winterakoniet heb ik ook gezien.

De borders opruimen – plek maken voor de bollen. De zaaddozen van de Peltoboykinia staan in de ril nog fier overeind. Maar nu is het tijd om te gaan: ruimte maken voor vers groen.

Sorbaria ‘Sem’, wat een mooie hanenkammetjes heeft ‘ie toch.

Ik had er zomaar overheen gekeken, maar opeens zijn ze in bloei – en flink uitgegroeid vergeleken met vorig jaar: Primula vulgaris ssp sibthorpii.

In onze vorige tuin hadden we in de loop van 25 jaar een enorme collectie Helleborus opgebouwd. Eén exemplaar met een bijzondere herinnering namen we mee naar Ternaard. En nu: overal zaailingen! Daar word ik heel blij van.

Wat zijn we blij met onze kas! De agaves (achtergelaten door de vorige bewoners) hebben het wel naar hun zin. Ik zie wel dat ik binnenkort eens moet zemen.

Eén van de eerste bloeiers van het jaar (met de Helleborus) is Chrysosplenium macrophyllum. Een hele mond vol. In het Nederlands luisterend naar de mooie naam goudveil. Maar dan niet die ienieminie met geelgroene bloemen. Deze is wat meer uit de kluiten gewassen.

Het blad doet mij denken aan Bergenia en de bloemen, ja hoe zal ik dat omschrijven? Verwassen, oudroze kant dat mooi combineert met het toetsje rood dat zich in deze tijd van het jaar in de bladeren toont. De hele plant doet om de een of andere reden een beetje ouderwets aan. Lillie Langtry, daaraan moet ik denken, de beroemde Engelse actrice uit het begin van de vorige eeuw. Die bloem op haar jurk, dat is toch net? Exact: Chrysospelnium macrophyllum!

Viburnum bodnantense ‘Charles Lamont’, vorig jaar geplant en hij voelt zich beslist thuis. Veel bloemen!

Gisteren en vandaag toch maar aan de slag in de tuin en begonnen met de Grote Schoonmaak, ook al komen er vast nog wel winterse dagen. En ja hoor, daar was ‘ie weer: ‘ons/onze’ roodborstje(s) – meervoud, want een deel van de dag zaten ze er zelfs redelijk gebroederlijk met z’n tweeën. Dat heb ik nog nooit meegemaakt! Ze steken een handje bij: als ik het onkruid opruim, nemen zij het ongedierte voor hun rekening.

Inmiddels ‘praten’ ze zelfs tegen me – waarbij ik het idee heb dat ik word aangemoedigd vooral zo door te gaan! Heel fijn dat niet alleen zij, maar ook ik constateer dat we na twee jaar al een veel betere bodem-gesteldheid hebben met volop regenwormen. Zij hebben de buik rond gegeten vandaag.

Een heerlijke middag, je kunt je bijna niet voorstellen dat de echte winterkou waarschijnlijk nog gaat komen. Wij namen de gelegenheid te baat om een stevige wiedbeurt te doen, want: onkruid groeit ook in de winter gewoon door ..

Terwijl Matthé de stumpery onder handen neemt, stort ik mij op de Italiaanse aronskelk (Arum italicum ‘pictum’). Prachtig blad, bijzondere bloeiwijze en later in het jaar die frisse oranje bessen. Maar toch: ze staan hier bijna overal en ook op plekken waar ik ze niet wil hebben. Eruit dus! Na een uurtje heb ik al heel wat uitgestoken. Ik heb overigens niet de illusie dat ik er in één keer klaar mee ben: ook vorig jaar heb ik al flink opgeschoond en toch zijn ze er weer. Eens kijken wie de langste adem heeft!