Wat komt er een water naar beneden! Prachtige wolkenluchten, dat ook. Tussen de buien door af en toe een herfstzonnetje. Gauw de tuin in. Wat wieden, akeleien uitplanten en ook nog even een rondje met camera.

• 

• 

• 

Deze week hoorden we dat de majestueuze Paardenkastanje aan de overkant van de straat binnenkort gerooid wordt: hij is zwaar aangetast door een zwam en niet meer te redden. Wat zullen we deze kanjer gaan missen! We kijken er zo prachtig op uit en hij hoort er zo helemaal bij. De Aesculus parviflora in onze voortuin is er zelfs bij uitgezocht. We hopen (ongetwijfeld samen met veel kinderen in Ternaard) dat er weer een kastanje terug komt. Ik ga morgen nog gauw een paar kastanjes zoeken en proberen nageslacht op te kweken.

Vorige week als een blok gevallen van Diascia personata bij De Kleine Plantage in Eenrum. Op zoek naar een plant die in deze tijd van het jaar nog wat extra kleur brengt in de voortuin, troffen we daar deze vrolijkerd. Als een omgevallen zak tumtummetjes hangen de bloemen aan ranke stelen en werken zich speels tussen de andere planten door.

• 

• 

Herfst in de boomgaard. Rijpe appels en peren!

• 

• 

• 

Na de struiken en de vaste planten volgen de bollen. Tulipa clusiana ‘Lady Jane’ en ‘Tinka‘ zaten er al in. Nu een aanvulling met een mix van Tulipa ‘Dancing Fairy’, Tulipa linifolia, Tulipa praestans ‘Shogun‘ en Tulipa whittallii. Als altijd leveren Meeuwissen bloembollen en De Warande – Sterkebollen.nl prima kwaliteit.

Vrijdag 25 september was P(lant)-day: we beplantten de ‘ril’ achterin de tuin.

Toen we hier 1,5 jaar geleden kwamen wonen, was dit een donker, somber en ondoordringbaar stuk tuin. Er stond Aucuba, heel veel Aucuba. En ook de Japanse Duizendknoop had zich hier gevestigd. Als eerste pakten we die aan: afgraven van de ‘besmette’ grond en elke nieuwe scheut verwijderen. Dat heeft gewerkt: dit jaar hebben we hem niet meer gezien.

• 

• 

In februari werd de Aucuba gerooid (wij hielden jong plantmateriaal achter) en werd het antieke prieel (1868?) naar achteren verhuisd: Carrie Preston voorzag dat we van daaruit een prachtig zicht zouden hebben op de enorme, driestammige es achterin de tuin. En we kregen zo een beschutte plek om te lezen en te mijmeren. Als altijd heeft ze gelijk!

Voor het zover was, moest er heel wat gebeuren. Matthé verplaatste eindeloos kruiwagens grond om een soort ‘holle weg’ te maken en het oplopende grondniveau naar de rand van de tuin op te vangen. Hij kruide 2 m³ compost naar achter om de grond te verbeteren. Hij straatte een pad. Een echte ril met stromend water werd te begrotelijk, maar dat vingen we op met een strook geeltjes. Die past wondermooi bij het kleurenschema waarvoor we gekozen hebben: geel, wit en abrikoos met in het voorjaar een explosie van kleur en de rest van het jaar mooie bladcontrasten.

Wat ik echt te gek vind, is dat Carrie ons helpt met ‘ouderwetse’, degelijke beplanting een moderne invulling te geven aan onze tuin. Want zeg nou zelf, wie kiest in het ‘Dutch Wave’-tijdperk ervoor 16 Forsythsia’s aan te planten, ruim dertig Kerria en daartussen Aucuba te zetten?

Naast vergeten groenten, heb je eigenlijk ook ‘vergeten struiken’ en het is tijd dat ook zij worden herontdekt. Zij krijgen een nieuw bestaansrecht door ze toe te passen met een bewezen ‘modern’ assortiment. Zo combineren wij ze met Sorbaria ‘Sem’ (dank Fokke Zijlstra voor die ontdekking!) die speels tussen dit alles door danst. In De Pullenhof pasten wij Sorbaria al op grote schaal toe, maar ‘Sem‘ is nog intenser van kleur in het voorjaar.

• 

Bij de vaste planten domineren de Epimediums en ook hier maken we gebruik van de vertrouwde soorten: rubrum, ‘Sulphureum‘ en natuurlijk ‘Orangekönigin‘. Daartussen honderden primula’s in de kleuren, geel, oranje, abrikoos en ook nog eens heel veel botanische tulpen.

Na 3 dagen hard werken staat alles erin in drinken we thee in ons prieel. Het is een windstille dag en alles glanst na de regen van vannacht. Ja, we hebben spierpijn, maar dat vergeten we als we dit resultaat zien. En dan moeten de echte herfstkleuren nog komen!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Morgen is het zover, dan beplanten we een volgend deel van de tuin. Dit keer helemaal achterin, waar we een ‘ril’ gemaakt hebben over de gehele breedte van de tuin. Met Carrie Preston samen hebben we een beplanting samengesteld in overwegend geel en wit, met daartussen toetsen abrikoos. Dit laatste ter nagedachtenis aan onze hond Wicca, die een prachtige vacht had in die kleur.

Tegen de middag reed de bestelling voor: genieten om zo’n lading plantgoed binnen te krijgen, we komen helemaal in de stemming voor morgen.

We hebben gekozen voor KLEUR in de lente: veel voorjaarsbloeiende struiken (Forsythsia, Kerria , Diervilla en Sorbaria) en daartussen een meerstammige krentenboom. Een onderbeplanting van winterakonieten, tulpjes, heel veel Primula’s en Epimedium. In de zomer is dit een rustige, groene, oase met een afwisseling van voornamelijk grassen en varens.

• 

• 

Als altijd hebben we geprobeerd ons in te houden, maar dat lijkt (ook als altijd) niet erg te lukken. Na een bezoek aan De Kleine Plantage vanmiddag zat de kofferbak weer vol, ook met planten voor de voortuin die we niet konden weerstaan!

Vroege ochtend. Bladstil (zo dicht bij zee redelijk uniek – en dat is een understatement), nevelig, de zon komt op .. even een rondje door de voortuin voor ik aan het werk ga. Super!

• 

• 

• 

Al een jaar of vijf ‘vieren’ wij jaarlijks Draadhippeldag. We markeren daarmee het begin van de herfst.

Geïnspireerd door Henk Gerritsen herinneren wij ons Marten Toonder, woordkunstenaar en tekenwonder: ‘Het was pas herfst geworden, maar de bomen waren al kaal; vol schimmel en draadhippel.’

Het was nevelig vanmorgen en de hele tuin hing vol met spinnen-webben en lange draden van plant naar plant. Onze Draadhippeldag valt dit jaar perfect op de overgang van de zomer naar de herfst. Dat loopt wel eens anders: in 2016 viel hij pas op 4 oktober en in 2017 al op 16 augustus!

Selinum wallichianum. Dit eerste jaar in de voortuin nog een beetje bescheiden. De Nederlandse naam is Karwijselie. Ze kunnen 1.20m hoog worden en dat halen ze dit jaar bij lange na nog niet. Maar nu al ben ik blij dat we ze hebben: de combinatie van de rode stengels met Sanguisorba ‘Red Thunder’ is heel mooi. En dan dat toetsje roze in de aanzet van bloemschermen, zó subtiel.