Ik ben helemaal wég van de voortuin! Een zee van bloemen met in de strook langs de straat en in de bakken onder de ramen Hesperis Matronalis (Damastbloem) in de hoofdrol. Die kleur! Die geur! Als ik ’s avonds laat nog even een ommetje loop met Tinka ruikt het heerlijk. Verrukkelijk. Carrie Preston, wat een fantastische keus is dit geweest!

We wonen aan een best wel drukke straat in het hart van het dorp, tegenover de kerk, in een – al zeg ik zelf – beeldbepalend huis (de voormalige pastorie). Dat huis verdient gewoon een prachtige tuin. Vorig jaar zijn we bewust de tuinaanleg begonnen met de voortuin. Qua volgorde niet altijd handig, maar we willen dat niet alleen wij van deze prachtige plek kunnen genieten, maar ook passanten. Wat is het dan leuk om te merken dat het wérkt! Dorpsgenoten spreken ons aan en er stopt ook regelmatig een auto of camper om toch even wat beter te kijken. Onze passie voor tuinieren zo te kunnen delen, is extra genieten.

Als ook de achtertuin wat verder op orde is (en daaraan wordt hard gewerkt), gaat de hele tuin open voor bezoek. En zijn we ook van plan buiten koffie, thee en (lunch)hapjes te serveren. Maar zo ver is het nog niet.

Voor wie al graag eens wil zien waarmee we bezig zijn en niet terugschrikt van een tuin die deels nog (letterlijk) een puinhoop is: we zijn tijdens het landelijke Open Tuinen weekend van Groei & Bloei open op ZATERDAG 19 JUNI van 10.00-17.00 uur. Toegang gratis.

Afgelopen najaar deed ik mijzelf een handvol Tulipa sprengeri cadeau. In tegenstelling tot alle andere bollen die bij honderden of liefst zelfs duizenden de grond in gingen, waren dit er maar een paar. Ze zijn zeldzaam (in het wild misschien zelfs wel uitgestorven) en daarom schreeuwend duur. Sommige kwekers verkopen ze per stuk! Normaal gesproken denk ik dan: ‘Laat maar, mij te exclusief.’ Maar dit keer kon ik de verleiding niet weerstaan. Als allerlaatste tulp zijn ze nu in bloei: juni! Dat maakt dat ze een beetje verloren dreigen te gaan in het geweld van de Geums. Als het goed is verwilderen ze en kunnen ze het over een paar jaar tegen de rest van de beplanting opnemen. Beeldschoon toch?

Ik was een beetje beducht dat na de kleurenexplosie van de tulpen het feest in ril over zou zijn. Dat valt mee: terwijl de tulpen gracieus hun blad laten vallen, dansen Primula bulleesiana en beesiana boven het groen. The party’s not over yet’.

Wat een grote weersverschillen vandaag. Ik lees berichten over tuinen die onder water staan, niet ver hier vandaan. Wij hadden in de ochtend een paar stevige buien, maar verder was het groeizaam weer met zelfs wat zon! De bloei van het fluitenkruid is jammer genoeg al weer bijna voorbij. De maairobot ging in 2020 de deur uit. Wat een verschil: we hebben al veel meer wilde bloemen.

Paeonia delavayi. Vorig jaar een plant meegekregen van Pieter (Kwekerij Pieter’s Planten). Gelukkig geweldig goed aangeslagen ondanks het droge voorjaar en de bloedhete zomer. Na een koude winter en een nat voorjaar loopt hij prachtig uit en zit helemaal vol met knoppen. De eerste bloemen zijn open en de hommels weten ze meteen te vinden. Zo mooi.

Een jaar geleden kocht ik bij de Welkoop in Dokkum tien boompioenen. Geen naam, alleen een kleuraanduiding: roze, geel .. De roze plantte ik in de voortuin. Ze hadden het zwaar, een hele droge zomer lang. Nu is het lekker nat. En daar zijn ze, bloemen als soepborden zo groot! Nee, ik vind ze niet echt mooi, wel heel erg leuk.

De buitenring van de voortuin is wat meer ingetogen. Mooie combinaties in zachtere kleuren.

Tsjonge wat gaat de lente langzaam. Ik realiseer me dat we nog maar vier weken lengen tot de langste dag. En dan gaan de dagen alweer korten (ik wil er nog niet niet aan denken)! Toch moeten veel bomen nog in blad komen. Niet alleen bij ons in de tuin, ook aan de overkant van de straat zie ik nog maar pril groen. Gelukkig maken bollen en vaste planten veel goed. Wat een spektakel in de binnenring van de voortuin. Helemaal mooi als de morgendauw erover ligt.

Maanden hebben we haar niet gezien. We vroegen ons zelfs af of ze nog zou leven.

Maar ze heeft vast ergens in de buurt overwinterd, bovenop een warme radiator. Sinds kort ligt zij weer op haar vaste zonnige plek in de voortuin. En kroelen maar zodra ze je in de gaten krijgt! Ze weet zich altijd zo tussen je voeten te wringen dat je bijna je nekt breekt en denkt: ‘Vooruit, nog één knuffel dan.’ Het regent nu, maar de temperatuur is nog wel ok en er is schuilgelegenheid genoeg. Nog wel: over een paar weken wordt (eindelijk!) het nieuwe hok opgetrokken. Met houtberging (en vast wel een plek voor haar). Het is de bedoeling dat we deze oude bakken afbreken. Krijgen we nog meer tuin!

Corydalis ‘Blue Heron’ doet het bij ons prima in de niet al te droge, diepe schaduw naast het prieel. Wat een geweldige kleur blauw en dan ook nog die rozerode stengels en het zacht blauwgroene loof. Oef, deze plant heeft alles mee!

Maar de naam: ‘Blue Heron’? Onze Blauwe reiger is toch echt meer staalblauw (of liever: grijs). Zeker niet zo spetterend van kleur als deze Corydalis. Ik moet zelf denken aan de Vorkstaartscharrelaar, een kleurrijke vogel die in Zuidelijk Afrika woont. Maar ja, Corydalis ‘Vorkstaartscharrelaar’, dat verkoopt natuurlijk niet. De Engelse naam voor deze vogel is ‘Roller’. Dat klinkt een stuk beter. Ik ben voor omdopen in ‘Blue Roller’.