Ik kan het niet laten, even wat Tinkaspam. Wat is ze snel groot geworden! En ze gaat zich ook steeds ‘groter’ gedragen. Nu met 10 maanden ligt ze al een paar uur rustig in de voortuin, terwijl ik daar lekker rondloop om de boel een beetje bij te houden. Ze houdt alles nauwlettend in de gaten vanaf een vaste plek. Los, maar nog wel aan de lange lijn, zodat ik in noodgevallen op de rem kan trappen.

Opeens is de hoogzomer voorbij en zit de herfst in de lucht. De voortuin is nu in haar tweede jaar. De Sanguisorba tenuifolia ‘Alba’ heeft een explosieve groei doorgemaakt. Daardoor gaat het diffuse wat we nastreven verloren. In plaats daarvan kijken we aan tegen een vloedgolf van groen. Ook mooi, maar niet wat we willen.

De dahlia’s zijn bijna allemaal ten prooi gevallen aan de slakken. We missen ze echt in deze tijd. En door de enorme groene weelde komen de Nerines die we dit voorjaar geplant hadden helaas ook niet tot hun recht. De handen moeten dus uit de mouwen om puntjes op de i te zetten.

Dat gezegd hebbende: wat is het een heerlijke tuin, het is super om zo ondergedompeld te worden door de planten. Een bijkomend voordeel is dat we veel privacy hebben, vanaf de straat kun je niet meer naar binnen kijken.

Dahlia’s, door een misverstand tussen tuinbaas en tuinvrouw de verkeerde kleuren op de verkeerde plek geplant. Helaas bloeien ze dit jaar niet zo uitbundig als anders. Teveel regen denk ik – slakken hebben er hier en daar korte metten mee gemaakt. Een paar diehards houden het hoofd koel.

De ril is in de lente een explosie van kleur. Vanaf juni is het kleurenpalet minder uitbundig. Bladcontrast is dan belangrijker dan de bloei. Een rustige plek om in de warme zomermaanden (voor zover we die hier hebben natuurlijk) verkoeling te zoeken. In die opzet zijn we goed geslaagd.