De Elaeagnus ebbingei (Nederlandse naam Olijfwilg of Zilverbes) staat nu in volle bloei. Wat een cadeau in deze tijd van het jaar: de struik hangt vol met trossen zoetgeurende, witte bloemen. De hommels weten die wel te vinden, het gonst om ons hoofd.

Deze olijfwilg was jaren verwaarloosd en was toen we hier kwamen wonen helemaal overwoekerd door bramen, klimop en andere struiken als Aucuba en sneeuwbes. Na het vrijknippen troffen we een enorme struik, hij tikt de 3 meter aan, met prachtige dikke stammen in spannende vormen. Ondanks die grootte staat hij bescheiden achter de Acer negundo, het hele jaar een beetje onopvallend te zijn. Tot nu dus, dan treedt hij uit de schaduw.

De bloei wordt gevolgd door rode bessen, die een zilveren gloed hebben. Vandaar de naam ‘Zilverbes’. Ze zijn eetbaar, maar smaken rauw wat wrang. Je kunt ze wel meekoken (pit verwijderen!) met ander fruit om daaraan een wat minder zoete, verrassende draai te geven.

Praktisch: goed winterhard, wintergroen (behalve bij hele strenge vorst), bestand tegen wind en zout. Die voelt zich dus wel thuis hier aan de kust.

De Zilverbes wordt ook wel geadviseerd als haagplant. Ik vind hem daar wat te grof voor. En door sterke snoei mis je de bloei, wat ik toch wel een belangrijk aspect vind.