Met een flinke tuin in het midden van het dorp kun je heel wat aanloop van katten verwachten. Dagelijks zien we er wel een stuk of zes, zeven rondstruinen. De een is wat brutaler dan de ander. Met het warme weer hadden we deuren openstaan en troffen we een van onze ‘buren’ binnen aan, prinsheerlijk snurkend in een leunstoel. Deze lapjespoes is mij wel dierbaar. Ik ben niet zo van de katten (die schijt overal is een grote ergernis en ze pakken vogels!), maar zij heeft wel mijn hart veroverd met haar bescheiden aanwezigheid. Eigenlijk komt het erop neer dat ze de hele dag onverstoorbaar ligt te slapen. Dit voorjaar in de border aan de voorkant en sinds Matthé gemaaid heeft achter in het gras. Ze laat zich niet aanhalen en vertrekt alleen als het erg hard begint te regenen. Zoals vanmiddag: op foto hieronder kijkt ze op, de eerste druppels zijn gevallen. Even later is ze foetsie. Geen idee waarheen, want ik ben er nog niet achter waar ze woont.