Bloemen uit de tuin in huis. We hebben zoveel hortensia’s dat ik kan blijven knippen!

Dat hadden we nooit gedacht: vijgen uit eigen tuin! Tegen de achtergevel van het huis staat een nog kleine vijg. Dit voorjaar zat hij (zij?) al tjokvol met vruchten. Maar wij dachten: ‘Dat wordt nooit wat, hier in het noorden.’ En kijk nou eens! Vandaag de eerste zeven geoogst en als het nog een beetje blijft zomeren volgen er nog zeker tien. Eerste smaakoordeel: zalig!

Inmiddels is duidelijk, dat de Japanse 1000knoop zich niet zomaar gewonnen geeft. Maar dat wisten we natuurlijk al ;-( Op alle vier de plekken waar we grond hebben laten afgraven, steekt hij de kop weer op, We graven voorzichtig wortels uit, zeven de grond en het afval gaat in de grijze container.

Ooit leidde een trapje van het ‘bordes’ achter het huis dieper de tuin in. De treden zijn verdwenen, er is gras voor in de plaats gekomen. De draad die de robotmaaier begrenst, ligt echter nog alsof er een trap is. Dat geeft deze margrieten de kans op te schieten in het gazon. Leuk!

Met Carrie Preston werken we aan een nieuw tuinontwerp. We vinden dat ons huis meer interessant groen verdient (en nodig heeft) dan er nu is. Zo vind ik 6 strekkende meter Persicaria bistorta bij de voordeur wel wat teveel van het goede. Wat we zeker niet gaan veranderen, zijn de mooie strips langs de borders. Erg leuk hoe de varens zich daarin nestelen.

Op één plek in de achtertuin, tegen het huis, bloeit een grote groep knalrode klaprozen. De bloemen zijn natuurlijk een feest, maar ik vind de knoppen en de uitgebloeide planten ook erg mooi.

Deze gladiolen kreeg ik vorig jaar van een collega – die ze weer had uit Great Dixter. Hij kreeg ze mee bij een bezoek in de tijd dat de grote Christopher Lloyd nog leefde. Ze hadden op De Pullenhof nog geen definitieve plek gekregen en stonden nog in een pot. En dus zijn ze meeverhuisd naar Ternaard. Ook hier staan ze nog niet op een definitieve plek, maar dat komt wel. Ik ben blij dat ze de verhuizing goed hebben doorstaan en zo rijk bloeien! Nu ik binnenkort afscheid neem van mijn baan, vormen ze een dierbare herinnering aan een mooie tijd.

Wat een leuke verrassing: Hieracium aurantiacum – Oranje havikskruid. Altijd al op mijn verlanglijstje en hier in grote groepen in ons ‘gazon’. De plant is van onder tot boven stevig behaard, wat een prachtig beeld oplevert bij tegenlicht. Niet inheems, maar inmiddels op verschillende plaatsen verwilderd. Wat wil je ook: deze planten kunnen zich op wel drie manieren vermeerderen! Door zaad (à la het neefje, de paardenbloem), door wortelstokken én door stolonen. Dit zijn bovengrondse uitlopers die wortelen waar ze de grond raken.

Tussen de iepenhaag en de waterkant bloeit het Fluitekruid uitbundig. Na de bloei maaien we dit stuk om al te veel uitzaaien te voorkomen (en om wat gemakkelijker langs de heg te kunnen, dat spreekt voor zich).

Al vanaf de eerste tekenen van de lente barst het in de tuin van de lieveheersbeestjes. Bij het minste sprankje zon clusteren ze samen op plantenresten van vorig jaar die zijn blijven staan. In huis zitten ze ook. Met zijn allen op de ramen: ‘Wij willen naar buiten!’ Natuurlijk worden ze door ons op hun wenken bediend en krijgen ze een lift de buitenlucht in.