Het is nu echt gedaan met onze ‘Indian Summer’. Wat hebben we ervan genoten. De kleuren in de voortuin zijn niet eerder zo intens geweest. Voorlopig moeten we het doen met de foto’s. Nog een paar weken, dan komen de eerste bollen weer boven de grond. Ik moet de meeste nog wel even planten, daar niet van!
Geitenbaard (Aruncus) is een beetje een ondergewaardeerde plant. Ik snap dat niet, want zo’n beetje alles zit de plant mee:
– het hele jaar door mooi blad (dat in de herfst fraai verkleurt)
– witte, lekker schuimige bloemen die licht overhangen
– ook uitgebloeid nog lang aantrekkelijk bloeistengels
– stelt weinig tot geen eisen aan de standplaats (doet het bij ons ook goed in droge schaduw).
Op de foto’s: Aruncus ‘Horatio’. Het worden bij ons op de klei robuuste planten. In onze vorige tuin hadden we ‘Woldemar Meier’, die blijft wat lager en vond ik in alle opzichten subtieler, maar is lastiger verkrijgbaar.
Bomen en struiken zorgen nu voor groot spektakel in de tuin. Op de grond spettert het ook hier en daar, als is het op een wat kleinere schaal. Soms heel klein, zie het torretje op de eerste foto.
Ik ben echt helemaal weg van de nieuwe pruikenbomen (Cotinus coggygria ‘Old Fashioned’) in de borders achter het huis! Vanaf het moment dat wij ze plantten, is het alsof ze er al altijd stonden, ze zijn hier helemaal op hun plek. En de bladkleur is onbeschrijfelijk, herfst in de overtreffende trap.
De Elaeagnus ebbingei (Nederlandse naam Olijfwilg of Zilverbes) staat nu in volle bloei. Wat een cadeau in deze tijd van het jaar: de struik hangt vol met trossen zoetgeurende, witte bloemen. De hommels weten die wel te vinden, het gonst om ons hoofd.
Deze olijfwilg was jaren verwaarloosd en was toen we hier kwamen wonen helemaal overwoekerd door bramen, klimop en andere struiken als Aucuba en sneeuwbes. Na het vrijknippen troffen we een enorme struik, hij tikt de 3 meter aan, met prachtige dikke stammen in spannende vormen. Ondanks die grootte staat hij bescheiden achter de Acer negundo, het hele jaar een beetje onopvallend te zijn. Tot nu dus, dan treedt hij uit de schaduw.
De bloei wordt gevolgd door rode bessen, die een zilveren gloed hebben. Vandaar de naam ‘Zilverbes’. Ze zijn eetbaar, maar smaken rauw wat wrang. Je kunt ze wel meekoken (pit verwijderen!) met ander fruit om daaraan een wat minder zoete, verrassende draai te geven.
Praktisch: goed winterhard, wintergroen (behalve bij hele strenge vorst), bestand tegen wind en zout. Die voelt zich dus wel thuis hier aan de kust.
De Zilverbes wordt ook wel geadviseerd als haagplant. Ik vind hem daar wat te grof voor. En door sterke snoei mis je de bloei, wat ik toch wel een belangrijk aspect vind.
De voortuin spettert en schittert. Een kleurenexplosie om de herfst te vieren
Met alle drukte in de achtertuin, zou ik bijna vergeten zijn om ‘Draadhippeldag’ te memoreren. Afgelopen vrijdag, 14 oktober, was het zover. Met deze dag markeren we het begin van de herfst. Geïnspireerd door Henk Gerritsen gedenken wij deze dag Marten Toonder, woordkunstenaar en tekenwonder: ‘Het was pas herfst geworden, maar de bomen waren al kaal; vol schimmel en draadhippel.’ Het citaat komt uit het verhaal ‘Tom Poes en het Bommel-verschiet’, dat in 1984-1985 voor het eerst verscheen in NRC-Handelsblad.
Vrijdagmorgen was het nevelig en de hele tuin hing vol met spinnenwebben en lange draden van plant naar plant. Draadhippeldag valt steeds later in het jaar: vorig jaar was het op 7 oktober, in 2020 was het op 22 september zover en in 2017 zelfs al op 16 augustus!
De afgelopen weken zijn we hard bezig om de borders in de achtertuin klaar te maken voor planten volgende week. Wat kijk ik daarnaar uit! Ik heb de voortuin een beetje verwaarloosd, maar oh, wat is die ook mooi, helemaal na een nachtje regen. Lucy in the sky, with diamonds!
Ah, wat een dag! Zonnig en warm met de frisse prikkeling van de herfst in de lucht. De foto’s zijn vroeg in ochtend gemaakt in de ‘ril’ en de boomgaard. De damp sloeg van de planten!
Zonsondergang. Nog even met een drankje op het terras nagenieten van deze verrukkelijke dag.
