Het tulpenlaantje gaat al weer de vierde lente in. Afgelopen najaar heb ik hier voor het eerst geen bollen meer bij geplant. Eens aankijken hoe de beplanting zich dit voorjaar ontwikkelt. Zo op het eerste gezicht ben ik tevreden, er komen al heel veel tulpjes op. En ook de eerste winterakonieten laten zich zien. Dat ook esdoornzaailingen de kop opsteken negeer ik nog even . Aan de voorkant van deze borders geeft Cornus ‘Midwinter Fire’ al wat kleur.

#nieuwestinzentuin#studiotoop#opentuinfriesland

Iris reticulata ‘Katherine Hodgkin’ en ‘Harmony’. Deze twee halen elkaar zo prachtig op. Het wordt lente!

#nieuwestinzentuin #studiotoop #opentuinfriesland

Yes! De sneeuwklokjes langs ‘de kuil’ komen in bloei!

Deze Helleborus x sahinii ‘Winterbells’ staat nu voor het derde jaar onder de sering in de varentuin. Dat was een gok, want dit is geen gemakkelijk plek. ’s Zomers erg droog. Dat lijkt de plant niet te deren, want kijk: bloemen in overvloed en gezond blad.

Veldereprijs, de tuin is ervan vergeven! Beste een leuk plantje hoor, maar in mijn nieuwe borders gaat ze er zonder pardon uit.

Hehe, toch nog voor 1 februari de laatste bollen erin. Hopen dat het nog wat wordt en anders wachten op volgend jaar.

En daar is ook Iris ret. ‘Harmony’. Altijd wat later dan ‘Katherine Hodgkin’. Lekker fris blauw, doet het goed tussen de bodembedekkers.

Dat is nog eens een leuke verrassing! Afgelopen najaar onze iepenhaag flink teruggesnoeid. En kijk eens: allemaal Tulipa sylvestris (bostulpen). Die zijn waarschijnlijk uit dezelfde aanplant als ooit op het kerkhof tegenover ons huis (ca. 1868, Vlaskamp).

Afknippen, wieden, snipperen, mulchen. Lekkere workout in een winters zonnetje. Ruimte voor de bollen!

Vanmorgen voor het eerst gewekt door een zingende merel! En een paar zonnige dagen, al viel er ook wel een bui en was de wind weer heel aanwezig. Maar toch: die zon, daar knapt een mens van op! Lekker de tuin in, opruimen en wieden. Sommige stukken zijn al sinds september niet meer aan de beurt geweest. Te nat, te nat of te nat. En nog steeds ..

De sneeuwklokjes schieten nu de grond uit. G. elwesii heeft wat tijd nodig gehad om het naar de zin te krijgen hier, maar begint zich nu in de voortuin te vermeerderen. Dit sneeuwklokje, een van de vroegst bloeiende, is herkenbaar aan de brede bladeren. Ze werd in 1874 in Turkije gevonden door Henry John Elwes, een Britse aristocraat en een gepassioneerd (bollen)verzamelaar.

In de achtertuin komen de G. nivalis in bloei. Deze planten zijn wat bescheidener, maar wat zijn ze massaal aangeplant toch een feest! In het gras voelen ze zich goed thuis, het worden er steeds meer. Maar dat komt natuurlijk ook omdat ik elk jaar wel wat bijplant – in het groen – om zo snel mogelijk een ‘volle’ grasmat te krijgen.