Het is best een gok, 2x Rosa mulliganii tegen onze alkoof planten. Lees op internet de beschrijvingen maar eens na: ‘One of the most vigourous of all ramblers’, ‘een massieve groeier, misschien wel de grootste’. Maar de toepassing ervan in de beroemde White Garden van Sissinghurst trok me over de streep.
Ook al krijgen ze in onze tuin (bijna) geen zon, toch proberen. Nou, dat ga ik weten! Vorig najaar geplant en nu zowel in de lengte als de breedte al zeker een meter gegroeid. En meteen dit jaar een fantastische bloei. Dat belooft wat.
Ondertussen krab ik me wel wat achter de oren: de alkoof waartegen ze groeien is groot, maar ook wel fragiel. Ik moet ze dus echt wel in toom houden. Aanbinden en snoeien is afzien: wat een gemene doorns zitten eraan! Ik heb het er maar voor over, wie een mooie tuin wil, moet lijden of zoiets. Want dit wordt wel een heel romantische plek als ze wat groter zijn. Een heerlijk zitje eronder en dan maar genieten van de geur. En dan later in het jaar een wolk van oranje botteltjes boven je hoofd.
Op internet vond ik een leuke blog over de geschiedenis van R. mulliganii in de ‘White garden’ van Sissinghurst. Dat wit kwam trouwens pas later, in eerste aanleg was dit een wit en roze rozentuin. Vanaf 1939 verandert de tuin in de wit/zilver/groene tuin zoals we die nu kennen.
Pas in 1970 komt het iconische rozenprieel zoals we dat nu kennen er. De ramblers hebben dan hun gastheren (een aantal amandelbomen) volledig verzwolgen. De bomen gaan eruit en Nigel Nickolson ontwerpt met uitgebogen paperclips een schaalmodel van het huidige ‘tempeltje’. Het is door een lokale smid gebouwd. Toen is waarschijnlijk ook de R. mulliganii geplant.
In 2013 is er een tweede R. mulliganii bij gezet, om langzamerhand (of beter: in hoog tempo!) de eerste roos te vervangen. Die was na 40 jaar trouwe dienst ‘op’. Als ze hier ook zo lang meegaan, heb ik veel mooie seizoenen met ze voor de boeg!