Maanden hebben we haar niet gezien. We vroegen ons zelfs af of ze nog zou leven.

Maar ze heeft vast ergens in de buurt overwinterd, bovenop een warme radiator. Sinds kort ligt zij weer op haar vaste zonnige plek in de voortuin. En kroelen maar zodra ze je in de gaten krijgt! Ze weet zich altijd zo tussen je voeten te wringen dat je bijna je nekt breekt en denkt: ‘Vooruit, nog één knuffel dan.’ Het regent nu, maar de temperatuur is nog wel ok en er is schuilgelegenheid genoeg. Nog wel: over een paar weken wordt (eindelijk!) het nieuwe hok opgetrokken. Met houtberging (en vast wel een plek voor haar). Het is de bedoeling dat we deze oude bakken afbreken. Krijgen we nog meer tuin!

Corydalis ‘Blue Heron’ doet het bij ons prima in de niet al te droge, diepe schaduw naast het prieel. Wat een geweldige kleur blauw en dan ook nog die rozerode stengels en het zacht blauwgroene loof. Oef, deze plant heeft alles mee!

Maar de naam: ‘Blue Heron’? Onze Blauwe reiger is toch echt meer staalblauw (of liever: grijs). Zeker niet zo spetterend van kleur als deze Corydalis. Ik moet zelf denken aan de Vorkstaartscharrelaar, een kleurrijke vogel die in Zuidelijk Afrika woont. Maar ja, Corydalis ‘Vorkstaartscharrelaar’, dat verkoopt natuurlijk niet. De Engelse naam voor deze vogel is ‘Roller’. Dat klinkt een stuk beter. Ik ben voor omdopen in ‘Blue Roller’.