Vanmiddag weer honderden zaailingen van de esdoorn gewied. Voel me eigenlijk een beetje bezwaard: de hele winter liggen ze daar in weer en wind, te wachten op betere tijden. En dan wordt het eindelijk lichter en warmer en besluiten ze: ‘Ik ga ervoor!’, dan kom ik langs met mijn wiedstokje en maak er snel korte metten mee. Als een soort van ‘laatste eer’ heb ik ze maar eens goed van dichtbij bekeken. Wat een compact potje is zo’n zaadje eigenlijk, en wat slim opgevouwen zit de kiem daarin. Vervolgens toch maar op de composthoop.