Van een vriendin kregen we een bos kastanjetakken. Langzaam botten ze uit. Wat een tere schoonheid!

Primula, Scilla en Chionodoxa in de boomgaard. Dit deel van de tuin heeft deze winter na hevige regenval herhaalde malen een of meer dagen achtereen onder water gestaan. Dat lijkt de beplanting niet te deren, gelukkig. De narcissen hebben de achtervolging ingezet, de eerste bloeien ook al!

Vanmiddag weer honderden zaailingen van de esdoorn gewied. Voel me eigenlijk een beetje bezwaard: de hele winter liggen ze daar in weer en wind, te wachten op betere tijden. En dan wordt het eindelijk lichter en warmer en besluiten ze: ‘Ik ga ervoor!’, dan kom ik langs met mijn wiedstokje en maak er snel korte metten mee. Als een soort van ‘laatste eer’ heb ik ze maar eens goed van dichtbij bekeken. Wat een compact potje is zo’n zaadje eigenlijk, en wat slim opgevouwen zit de kiem daarin. Vervolgens toch maar op de composthoop.

Wieden, wieden, wieden .. Esdoorns zijn prachtig, maar o, o, wat een zaailingen. Deze is niet aan mijn aandacht ontsnapt en ‘in de kiem gesmoord’. Eigenlijk wel jammer, want zó mooi en zo vol levenskracht.

Eén dag zon en alle knoppen barsten open. De ril komt op kleur en wat vind ik dit mooi worden. Helemaal zoals ik het mij had voorgesteld. Ik ben heel blij dat we ervoor gekozen hebben Sorbaria (hier ‘Sem’) die we op De Pullenhof al koesterden, hier de hoofdrol te geven. Dit is echt een struik die nog wat ondergewaardeerd is. Carrie Preston, wat een prachtige beplanting heb je ook hier weer met ons uitgewerkt, dank!

Dit kleurenspel hebben we gekozen ter nagedachtenis aan onze fantastische hond Wicca. Zij overleed begin maart 2020. Vandaag, 24 maart is haar verjaardag. Wicca zou vandaag 15 jaar geworden zijn! Haar naam wordt nog dagelijks genoemd hier in huis, in liefdevolle herinnering.

Afgelopen najaar plantten we 1900 botanische tulpjes in de voortuin. Samen met duizenden sneeuwklokjes, krokussen, anemonen en Corydalis was dat een hele klus. We lagen dagen op onze knieën. Voorbijgangers vroegen dan: ‘Nóg niet klaar?’ ‘Nee, nog niet!’. Ik denk dat ze achter onze rug hun hoofd schudden, maar gelukkig zie je dat niet als je op je knieën ligt.

En toen begon het grote wachten. Ik maak vanaf de jaarwisseling dagelijks een rondje door de tuin. Ik kíjk de bollen gewoon de grond uit. Als er niets of weinig te zien is, zeg ik altijd: ‘Het is pas begin/half/eind januari/februari/maart/april/mei (doorhalen wat niet van toepassing is). Rasoptimist Matthé staat er anders in en berust bij voorbaat: ‘Dat wordt natuurlijk niks’.

Maar hoera, daar zijn opeens de tulpen! Voor mij een heerlijk moment: ‘Ik zei het toch?’ Als de temperatuur omhooggaat deze week, gaat het helemaal hard. Heerlijk om gelijk te krijgen en in dit geval is Matthé het daar hardgrondig mee eens!

Cardamine quinquefolia. Ik had een paar wortelstokjes meegenomen uit onze vorige tuin en ze in Ternaard ingegraven op een tijdelijke plek. Vorig jaar heb ik ze ‘overgezet’ naar de voortuin. En yes: ze doen het!

Het gaat me echter niet hard genoeg, dus vorige week een bak opgehaald bij Coen Jansen in Dalfsen. Zo heb ik wat sneller een slingerend lint van lichtpaarse bloemen in de voortuin. Na de bloei gaan ze voor de rest van het jaar weer ondergronds om me volgend voorjaar weer te verrassen. Oh ja, inderdaad familie van de Pinksterbloem.

Wat een verrukkelijk dag vandaag! Nu komt de lente hier ook op gang. De primula’s in de boomgaard bloeien en ook de krokussen en winterakonieten op de ril zijn in bloei. Dikke hommels zoemen rond en de tortelduifjes zitten weer verliefd te koeren op het balkon. Heerlijk!

De resten van de winter, ik kan er nog geen afscheid van nemen: Baptisia en Dahlia.

Wat een heerlijke Primula is dit: Primula vulgaris ssp sibthorpii. Voelt zich goed thuis in de beukenhaag.